Święto wiosny

Jeśli celem Janusza Orlika było wywołanie u publiczności ożywienia i dreszczyku emocji, to wielomiesięczne próby przyniosły oczekiwane rezultaty. Mówię tu także we własnym imieniu, po zakończeniu spektaklu czułem się jak po wypiciu mocnego, gatunkowego espresso.

Jarosław Olejniczak, Teatrologia UMCS, 9 listopada 2011

Program festiwalu zamknęło Święto wiosny Janusza Orlika – forma na wskroś taneczna, skrupulatnie wypracowana estetycznie. Trzech mężczyzn wchodzących w dialog z partyturą Igora Strawińskiego buduje architekturę ruchu w oparciu o zdecydowaną i geometrycznie precyzyjną strukturę. Nie podejmuje tematu libretta, a całą uwagę poświęca przestrzenności i dynamice tańca. Stara się odpowiedzieć na wyzwanie jakie stawia warsztat kompozytorski i znaleźć dla niego proporcjonalny odpowiednik ruchowy. Widz spotyka się z rzadko dostępną w Polsce propozycją dramaturgii przedstawienia, opartą wyłącznie na formie. Minimalizacja fabularna wydobywa jakość, precyzję i przejrzystość muzyki i ruchu, wciągając widza w rzeczywistość estetycznej abstrakcji, satysfakcjonującej i nie pozostawiającej niedosytu w ramach swojej konwencji.

Marta Kula, pARTisan & Kultura Enter, listopad 2011

„Święto wiosny” Janusza Orlika jest perfekcyjne pod względem wykonania, opiera się na podstawowych środkach wyrazu artystycznego, wywierając bardzo pozytywne wrażenie. (…) Dzieło Orlika bliższe jest tradycji i konserwatyzmowi w tańcu.

Wioleta Rybak, Teatralia, 13 grudnia 2011

Tancerze tworzyli synchroniczny organizm, nic nie było wydumane, a dynamika symfonicznej muzyki niosła wszystko i wszystkich. Tańczących i patrzących.

agdy, Dziennik Wschodni, 8 listopada 2011

Spektakl Orlika to przede wszystkim połączenie precyzyjnej wirtuozerii z tanecznym erotyzmem, którym wszystko to jest podszyte, a także witalnością i czarem.

Witold Mrozek, dwutygodnik.com, kwiecień 2011

Przedstawienie absorbuje widza i wciąga w język abstrakcji, czystej formy. Zaproponowany w świetnym stylu ruch daje poczucie na wskroś „tańczonego” spektaklu, tak samo wymagającego dla tancerza, jak dla instrumentalisty wykonującego partyturę. Udźwignięcie Święta Wiosny to wyzwanie, na które Janusz Orlik odpowiedział adekwatnie, z energią pozwalającą umieścić na tym samym poziomie potencjał tańca i muzyki. Ten spektakl, to propozycja grająca abstrakcyjną formą i przestrzenią, skupiona na możliwościach konstrukcyjnych, w swojej postaci dość bezpieczna i skoncentrowana estetycznie, bezpośrednio nie wkraczająca w treść Święta. Nie jest to bynajmniej odczuwalne jako strata. Widownia może mieć poczucie komfortowego obcowania z kształtami ruchowymi i akustycznymi, które spełniają się dla siebie samych.

Marta Kula, nowytaniec.pl, 17 maja 2011

Janusz Orlik świadomie nie nawiązuje dialogu z poprzednikami, nie o to chodzi w jego choreografii. W spektaklu nie ma postaci ofiary, a podczas ostatnich taktów, uosabiających śmierć, tancerze wstają, jakby chcieli zaznaczyć, że to nie jest koniec, lecz zaledwie początek i coś jeszcze mają do powiedzenia w tym temacie.

Marta Goławska, Teatralia, 5 grudnia 2011

Twórcy „Święta wiosny” postawili na interpretację samej muzyki, będącej dla nich pewną formą, w którą wpasowują swój ruch. Trzech tancerzy wypełnia przestrzeń synchronicznym tańcem, który idealnie synchronizuje z muzyką Strawińskiego. Z jednej strony ten taniec jest tylko techniką, środkiem artystycznego wyrazu. Z drugiej: gdy na scenie jest tylko taniec to staje się on tak naprawdę celem samym w sobie. Na widzu teatralnym spoczywa ciężar interpretacji przedstawienia. Jest jednak wielce prawdopodobne, że widz tak silnie da się wciągnąć w muzyczny świat Strawińskiego, że jakakolwiek interpretacja okaże się bezużyteczna wobec prostego piękna i harmonii ludzkiego ciała na scenie.

Anna Matras, Nowa Siła Krytyczna, 15 października 2011